خیلی وقتا پیش‌فرض ذهن من این بوده که: من که آدم خوبی‌ام.
یعنی من اونی نیستم که دروغ بگم، کار بدی انجام بدم، قوانین رو رعایت نکنم، حرف زشتی بزنم، کسی رو اذیت کنم و… این چیزا قشنگ مثل یه پیش‌فرض باهام بوده و حتی بعضی وقتا از بقیه خواستم که اینو برام تایید کنن! که آره تو که اینطوری نیستی.
مثل دروغی که میگن اگر زیاد استفاده کنی ازش دیگه یه جایی متوجه نمیشی که دیگه واقعی بوده یا دروغ، بعضی وقتا یه فکر و ذهینتی آدم نسبت به خودش پیدا می‌کنه که فکر می‌کنه همیشه اونطوری هست و درسته.
آدم با این ذهنیت میره و هر کاری که می‌خواد می‌کنه. چرا چون به رفتارش فکر نمی‌کنه، فقط چیزی که توی سرشه باعث میشه فکر کنه همه رفتارهاش طبق همون دارن درست پیش میرن.
فکر کنم لازم باشه هر چند ماه یه بار خودمون رو چک کنیم، ببینیم تو چه وضعیتی هستیم. اون چیزایی که در مورد خودمون فکر می‌کردیم چقدر درست بوده چقدر غلط و حداقل پیش‌فرض‌هامون رو در مورد رفتار و شخصیتی که داریم آپدیت کنیم. تا اگر روزی یه کاری کردیم که با اون پیش‌فرض‌ها مخالف بود، جا نخوریم که چرا من این کار رو کردم. یادمون بیاد که من همینی‌ام که این کار رو کرده. دلایل دیگه بهونه‌س.
دقیقا منم با حرفات موافقم باید به خودمون و کارهایی که انجام میدیم یه نگاه بندازیم ببینم آیا تو مسیر درستی هستیم یا نه
یه مرور باعث میشه بدونیم کجاییم باید چیکار کنیم
درسته همینطوره. مرسی بابت نظرت.